19.09.2014, 19:22
Gdyby języki programowania były armiami
Basic
Rozkazy są proste i numerowane, tak żeby żołnierze się nie w nich pogubili. Niestety żołnierze do najinteligentniejszych nie należą i poza przemieszczaniem się tu czy tam i strzelaniem do wszystkiego co widzą nie da się ich do niczego zmusić.
Assembler
Żołnierze dostają zamiast broni części i narzędzia do plecaków. Jeśli mają trochę czasu przed bitwą, mogą zbudować z nich czołg albo F16, lecz często się mylą i ich F16 bucha w powietrzu, albo lata do góry nogami i strzela bitą śmietaną.
Forth
Sprzęt dla wojska jest dostarczany w dużym stosie, z którego żołnierze mogą wyciągnąć tylko to co znajduje się na samej górze. Jest to pewnym problemem, gdyż żeby zrobić posiłek muszą najpierw zdjąć ze stosu czołg, dwie ciężarówki i paczkę prezerwatyw. Z drugiej strony jeśli położą na czubku stosu amunicje mogą ją duplikować i zdejmować w nieskończoność.
C
Armia, w której każdy żołnierz "wie lepiej" i robi wszystko po swojemu. Może być całkiem skuteczna, jeśli żołnierze dogadają się przed bitwą, w przeciwnym wypadku częściej będą strzelać do siebie nawzajem niż do przeciwnika.
C++
To samo co C, tylko ma bardziej rozbudowana strukturę organizacyjna i najważniejsze jest salutowanie przełożonym. Dodatkowo żołnierze na własną rękę przerabiają lub dorabiają uzbrojenie i próbują przekonać do tych wynalazków towarzyszy broni. Rzadko któremukolwiek się udaje. Po za tym "wynalazczość" potrafi znacznie przedłużyć kampanię.
Ada
Dobrze zorganizowana armia dysponująca nowoczesnym sprzętem. Niestety w chwili otrzymania niespójnych rozkazów odmawia działania, więc nie nadaje do walki.
Java
Armia zorganizowana według ścisłej hierarchii. Nadaje się wspaniale do defilad, ale na polu walki zanim rozkaz dojdzie do szeregowych bitwa często już się skończyła.
Perl
Nazywanie tego armią jest pewnym nadużyciem. Lepiej pasowało by tu określenie partyzantka. Świetnie nadaje się do akcji dywersyjnych, choć w regularnej bitwie nie najlepiej sobie radzi.
Visual Basic
Nadaje się tylko do gry w paint-balla, co ponoć idzie jej całkiem nieźle. W prawdziwej bitwie jako pierwsza zbiera baty.
Fortran
Dawniej potężna i sprawna armia, dziś krytykowana za przestarzały sprzęt i konserwatywne metody działania. Oprócz bitew prowadzonych w starym stylu wszędzie dostaje w dupę.
Pascal
Raczej szkoła kadetów niż wojsko. Od czasu do czasu grupki słuchaczy postanowią iść do prawdziwej bitwy, gdzie zwykle dowiadują się, że teoria i praktyka są zgodne tylko w teorii, a nie w praktyce.
Lisp
Armia, której dowództwo twierdzi, że może wygrać każdą bitwę i nawet próbuje to matematycznie udowodnić. Niestety żołnierze nie najlepiej radzą sobie z zapamiętaniem, mniejsza już o wykonanie, niezmiernie skomplikowanych rozkazów od dowództwa.
Python
Bardzo ładna armia, która nawet wygrała kilka bitew i wydaje jej się, że jest nie wiadomo jak wspaniała. Praktyka pokazuje, że raczej nadaje się na wsparcie głównych sił niż do samodzielnego działania.
Cobol
Armia, w której fala nie jest patologią, tylko obowiązkową regułą postępowania. Żołnierze, którzy ją opuszczają mają do końca życia problemy natury psychologicznej i rzadko wracają do normalnego życia.
Haskell
Żołnierze najchętniej zajmowaliby się pracą umysłową zamiast walką. Rozkaz jest wykonywany dopiero wtedy, kiedy dowódca przychodzi sprawdzić jego efekty, i tylko w takim zakresie, jaki jest konieczny, żeby kontrola wypadła pozytywnie. Żołnierze są ściśle podzieleni na specjalności i odmawiają przyjęcia rozkazu przeznaczonego dla kogoś innego albo rozkazu zawierającego błędy językowe. Do zrozumienia niektórych rozkazów potrzebne jest wyższe wykształcenie.
Prolog
Żołnierze cały czas starają się zgadnąć, jaki jest rozkaz dowódcy. Jeśli dowódca odpowiednia ich zachęci, mogą się nawet zastanowić, jaki rozkaz w danej sytuacji należałoby wydać. Niestety, czasami wychodzi im kilka rozkazów, a co gorsze popadłszy w zadumę mogą z niej już nie wyjść.
5GL
Zezowaci kamikadze spod znaku wiśniowego kwiatka, którzy poświecili swe życie... by nie uczynić najmniejszej szkody nikomu poza swoja własną armią.
Kilka scen z życia mężczyzny - oszczędzanie
Poniedziałek:
Dziś Ania wpadła na pomysł oszczędzania. Myślę sobie niezły bajer. Wyliczyła, że przez rok możemy oszczędzić około 10 tysięcy, bo wydajemy stanowczo zbyt dużo, a ceny nadal rosną.
Wtorek:
Gdy wróciłem do domu okazało się, że Anka zrobiła oszczędne zakupy za prawie 500zł. Myślę, że coś tu nie gra, ale powiedziała, że oszczędności będzie widać na koniec miesiąca. Kupiła 60 rolek papieru toaletowego i 15 konserw mięsno-podobnych z Biedronki.
Gdy chciałem obejrzeć pierwszy mecz w tym tygodniu okazało się, że mamy oglądać TV tylko przez godzinę dziennie. Szkoda, że powiedziała to, gdy obejrzałem wszystkie reklamy pomiędzy pierwszą i drugą połową. O końcowy wynik będę musiał zapytać kumpli z pracy.
Środa:
Rano wszedłem do kibla jak to robię co dziennie. Po nie przespanej nocy ledwo widziałem na oczy. Tuż po opuszczeniu WC zacząłem się zastanawiać skąd się wziął papier ścierny w łazience. Myślałem o tym jedząc kanapki z świeżo otwartą konserwą. Po ponownej wycieczce do łazienki okazało się, że użyłem jednej nowo zakupionych 60 rolek.
W pracy gdy zapytałem o wynik meczu kumple się zdziwili, ale wcisnąłem im kit, że mi korki siadły i nie miałem żadnego na zapasie.
Do pierwszej przerwy było ok, ale potem przez ten tani papier... nie umiałem wysiedzieć na krześle, dlatego zbierałem papiery od kumpli i latałem do ksera zaliczając za każdym kursem kibel.
Wieczorem okazało się, że w lodówce nie ma żadnego browca. Ania dbała o zakupy, więc nigdy nie było z tym problemu, ale teraz postanowiła (za nas oboje) oszczędzać i w tym aspekcie, ale bez piwa można żyć (podobno).
Czwartek:
Po kolejnej przygodzie z tanim papierem byłem mniej obolały niż wczoraj. Dzisiaj byłem znacznie ostrożniejszy, więc do przerwy na lunch powinienem wytrzymać.
Tak jak się spodziewałem. Po przerwie na lunch zacząłem znów latać do punktu ksero. Kumple się trochę dziwili, że jem lunch na stojąco, ale powiedziałem, że ktoś rozbił jajko na schodach i obiłem sobie siedzenie. Mój pech chyba zaczyna być podejrzany.
Teraz już mam metodę na oglądanie 90-cio minutowego meczu w godzinę. Oglądam tylko drugą połowę (bez reklam oczywiście) i pierwszą studia. Dzięki temu oglądam koniec meczu i wiem, co się działo w pierwszej.
Piątek:
Mam już wprawę w posługiwaniu się sraj-zesraj taśmą, więc nie było latania do ksera. Nie musiałem się też tłumaczyć dlaczego nie oglądałem meczu. Powoli zaczynam się przyzwyczajać do braku piwa w lodówce. Zacząłem przeglądać strony związane z tematyką uzależnienia od oszczędzania. Miałem pecha, bo przyłapał mnie szef, ale (tu się zdziwiłem) poklepał mnie ze zrozumieniem po ramieniu i kazał kontynuować. Dobrze, że nie widzieli tego kumple.
Gdy chciałem wyjść z kolegami do pubu po ciężkim tygodniu okazało się, że Ania na tę okazję przeznaczyła mi 20 złotych. Z taką kasą to się wstyd pokazywać kumplom, więc wcisnąłem im kit, że mam biegunkę po tym czymś co kupiłem na lunch. Było drogie i "luksusowe". Sashishushi się chyba nazywało. Mogłem sobie na to pozwolić, bo dostałem extra premię od szefa (on chyba wie w jakiej jestem sytuacji).
Sobota:
Jest godzina 21. Oglądam sobie spokojnie reklamy w przerwie meczu i piszę do Was. Na stole czeka na mnie czteropak. Jeden już wypiłem, więc trzeba iść do kibla. Oczywiście użyłem mięciutkiego, świeżo odpakowanego papieru. Zapytacie jak to się stało? Przyłapałem Anię, gdy razem z koleżanką wychodziły obładowane torbami z markowego sklepu i dałem jej szlaban.
Ps. Ania to moja córka i po rozwodzie z żoną na zbyt wiele jej pozwalam.
Poniedziałek:
Dziś dostałem rachunek telefoniczny za ostatni miesiąc. Dołożyłem Ani kolejne 2 tygodnie szlabanu...